Het beste (en meest grappige) boek over de overgang

Als je loopt te tobben over de overgang (slecht slapen, moe, geen zin meer in seks), maak jezelf dan blij met Oomen stroomt over.
Schrijver/tekenaar Francine Oomen begon haar graphic novel omdat alles tegenzat in haar leven en ze niet begreep wat er toch aan de hand was.
Dat leverde dit soort vertellingen op in beelden:

Gewoon pech, toch?

Wat zo goed is aan Oomen stroomt over, is dat je Francine Oomen in haar zoektocht volgt. Eerst is er het ongeloof. Ze is nog wat lacherig over een klachtje hier of daar. Ze heeft gewoon pech, ze is gewoon moe. 
De overgang? Néé zeg.
Maar de kwalen nemen het van haar over. De overgang rolt als een tsunamigolf over haar heen. En dan neemt haar geliefde de benen. 
En gaat haar moeder dood. 
En ze blijft maar weerstand bieden en keihard vechten en doorbeuken.
Tot het zo erg is dat ze niet meer kan. 

Zijn we hardleers?

Blijkbaar moeten wij – hardleerse vrouwen – eindeloos alles dragen. Van onszelf. En jachten en doorgaan om niet te voelen. Want voelen is natuurlijk doodeng. Waar kom je dan terecht?

Je bent niet meer de baas

Oomen stroomt over is confronterend, hilarisch en fantastisch. 
De twee grootste inzichten die ik erdoor kreeg: 
1. Wat hebben we een hoop innerlijke stemmen die zeggen dat we falen en losers zijn.
2. Wat is het lastig omgaan met tegenslag. 
Want dat is de overgang voor velen natuurlijk. 
Het loopt niet meer zoals je wilt. Je bent niet meer de baas. Je wordt overgenomen door het monster van de hormonenstorm. En wat weten we van stormen? Spijker de vensters dicht en ga onder de tafel zitten met een deken over je hoofd. En wacht rustig tot het over is. 

Ratracegekte

Wachten, vertragen en achteroverleunen (vooral als het moeilijk en stressy wordt) is zeer taoïstisch. En ik raad het je aan. In plaats van je te verzetten tegen de overgang, zou je moeten gaan zitten. En rusten. En veel slapen. En goed voor jezelf zorgen. 
Dit is voor de meeste vrouwen extreem lastig. We zitten zo in de ratrace dat we niet meer kunnen niet-doen. 
Ik heb vriendinnen die de hele dag niet op hun kont zitten. 
Gewoon niet. Alleen maar druk voor anderen. Hun baas, hun collega’s, hun kinderen. 

De man met de hamer

Wanneer je alsmaar rent en draaft en doet, is het wachten op de man met de hamer. Zéker als je in de overgang bent. Sommige vrouwen zie je met open ogen de burn-out in rennen. 
Veel is er trouwens niet aan te doen. Iedereen heeft haar eigen weg te gaan, dat is een feit. 
Wat wél helpt, is luisteren naar de verhalen van anderen. Naar dat van Francine Oomen bijvoorbeeld. Een diepe buiging voor haar. 
Hier bestel je het fantastische boek.